Juli 2002
Na enkele jaren samenwonen, uren versleten te hebben in Jeugdhuizen én chiropanden, menige bezoeken aan concerten… elkaars kwaaltjes te kennen..
gaven we elkaar het traditionele “JA-woord in goede & kwade dagen”.
Januari 2003
Elke dag kinderen onder mijn vleugels als leerkracht.. een eigen kindje was dus onze mooiste droom!
Vanop een grote roze-wolk schreeuwden we het dan ook uit dat we in oktober 2003 mama en papa zouden worden. Dolblij om het groeiend wondertje in mijn buik,
opgelucht om ook eens 9 maanden “verlost” te zijn van de pijnlijke menstruaties.
Een zorgeloze zwangerschap… tot het plots héél stil werd in mijn buik…
6 augustus 2003: Welkom, lieve Margot!
“Gekoesterd door het licht, gedragen door de aarde, overstelpt door de hemel.” (H.Bouma)
Margot werd levenloos geboren op bijna 7 maand zwangerschap. “Wiegendood in de baarmoeder” zou de enige verklaring zijn…
Bedolven door verdriet én pijn hebben we als sterouders Margot* een plaatsje kunnen geven in onze harten, met vallen én opstaan!
Een dankjewel aan de VZW “Met lege handen”! De vele gesprekken met lotgenoten gaven kracht én moed in de uitzichtloze dagen…
Een broertje of een zusje… Margot had het ons ingefluisterd.
Maar de natuur werkte niet meer mee… ik voelde enkel maandelijks de hevige menstruatiepijn -letterlijk én figuurlijk- als een vlijmscherp mes in m’n buik.
Op aanraden van de huisarts consulteerden we een Prof in UZGent.
We doken onbewust in een nieuw verhaal van inseminaties, maar dit hoofdstuk werd snel afgesloten na enkele mislukte pogingen.
Een straffer hoofdstuk “de eerste IVF-behandeling” bracht ons een geschenk uit de hemel: 12 mei 2006: Welkom, Arne (kleine broer van Margot) “Droom die uitkwam, droom die mens werd, onweerstaanbaar mens.” (H.Bouma)
Met nieuwe moed wilden we nog “een hoofdstukje” toevoegen aan ons verhaal…maar dit werd uiteindelijk een moeizame weg van hoop én verlies… telkens opnieuw! Na enkele jaren van stimulaties met pillen, prikken.. eicelpuncties, embryotransfers, tussentijdse uitgebreide onderzoeken van ons beiden… besloten we het laatste hoofdstuk te beëindigen met veel dankbaarheid om het wonderlijke dat ons reeds werd gegeven: Margot & Arne!
Het waren zeer heftige jaren van pijnlijke teleurstellingen én dieptepunten… waaruit we uiteindelijke ook onze grootste krachten hebben gehaald!
De vele IVF/ICSI-behandelingen hadden me één ding doen vergeten: de maandelijkse krampen, duizeligheid én intense vermoeidheid.
Mijn onbekende vijand had toen nog geen naam én werd door de hormonenbehandeling “in een hoekje” gedreven…
Een enorme focus op voldoende beweging én gezonde voeding groeide doorheen de jaren, want de toiletbezoeken waren meestal beperkt of pijnlijk; vooral in’t begin van elke cyclus.
Van zakjes Movicol tot eetlepels olijfolie.. ik kreeg de constipatie-momenten vaak niet onder controle. Het voelde aan als “een oorlog” in de buik. Voortdurende onrust..
September 2013
Een spoedopname omwille van een ernstige darmobstructie. Een darmonderzoek wees uit dat de dikke darm “afgekneld” zat..
Door een gesprek met de chirurg betreft de voorgeschiedenis van heftige menstruatie-en darmklachten, de behandelingen van reproductieve geneeskunde kwam het vermoeden van endometriose op de darm.
Dit vermoeden werd na operatie én biopsie volledig bevestigd. Mijn jarenlange ‘verdoken’ vijand kreeg plots een naam: endometriose! “De puzzelstukjes van de laatste jaren” vielen in elkaar!
Talrijke endometriosehaarden zaten verspreid in mijn onderbuik.
Augustus 2014
Het Mirenaspiraal werd als “wapen” vooropgesteld tegen mijn chronische vijand Endo.
De hevige menstruatieklachten verdwenen “als sneeuw voor de zon”.
Maar… het opgeblazen gevoel, de constipatie, bekkenpijn, de plotse moeheid… blijven invloed hebben én vormen vaak een belemmering op mijn leefkwaliteit.
Vroeger stond ik op de eerste rij als bloedgever bij Het Rode Kruis. Na herhaaldelijke afwijzing omwille van een te laag Hemoglobine-gehalte gaf ik me op als Plasma-donor.
Ook hier krijg ik regelmatig de opmerking van ijzertekort, terwijl ik in mijn voeding ‘alles op alles’ zet om dit stevig op te bouwen…
Een jaarlijks grondig bloedonderzoek geeft meestal goede resultaten, enkel een tekort aan ijzer of geen reserve blijft de kleine valkuil. Zou “mijn vijand” hier ook in mijn kaarten kijken?
Mijn boodschap aan alle vrouwen die strijden tegen “De Endo-bitch”: luister naar het eigen lichaam, tracht de levenskwaliteit te verbeteren door tijdig aan de alarmbel te trekken én hulp te zoeken.
Gun jezelf een comfortabel leven, ga het gevecht aan én besef dat je er niet alleen voor hoeft te staan…
Caroline
