WAARSCHUWING: onderstaande getuigenis is hard! Niet voor gevoelige lezers.
Ik ben 44 jaar , sinds mijn 18de al te kampen met zware endometriose.Zware bloedingen, behandelingen met hormonen, verschillende malen operatie. Op mijn 23ste spoedoperatie na zware bloeding en het verdict dat er nooit een kind zal komen.
Op mijn 28ste dan toch een pracht van een zoon gekregen.
Toch stopte het niet .
5 jaar geleden besloot mijn toenmalige gynaecoloog om een vaginale hysterectomie te doen! Wat later bleek dit de domste beslissing ooit want met mijn verleden en weten dat er 99% kans is dat er verklevingen zijn door die endometriose had hij nooit vaginaal mogen opereren !Tijdens de operatie hebben ze een ruptuur veroorzaakt van mijn blaas en ureter, 8 u op de operatietafel, 5 eenheden bloed gekregen en daarbij de onwetendheid van het verloop van de operatie en de gevolgen nadien.
Wat een routineoperatie moet zijn werd een hel !! Wakker worden met een blaassonde en stent in de urineleider waarmee je een week naar huis mag en de daarbij horende pijn en slapeloze nachten er maar moet bijnemen.
De pijn en last na die operatie duurde maar verder….. , eerste operatie nadien was het oplossen van de resterende schade zoals bloedresten verwijderen vaginaal , twee maal operatie. Erna via de buik , zonder verdoving onder de scan plaatsen van een sonde om de resterende bloedresten te laten aflopen. HELSE pijn 3 u lang!
De pijn bleef, na 3 artsen af te gaan lopen was er toch 1 arts die mijn verhaal geloofde , al was dit maar tijdelijk. De rest zei dat ik het tijd moet geven.
Dan uiteindelijk na maanden terug operatie en zag men dat ik met abcessen zat en heel veel verklevingen.
Wat ook heel jammer is, is ook dat die arts die toen mijn hysterectomie deed me nooit oprecht vertelde wie de operatie toen uitvoerde , een student. Alle respect , iedereen moet leren. Maar een woordje uitleg zou zeker niet misstaan hebben.Zeker als je weet dat ik mijn verhaal van het verloop van de operatie pas een jaar nadien ontdekte. Dit tijdens een toevallig gesprek op een parking met een collega arts die toen tijdens mijn operatie erbij werd geroepen. Wij stonden samen te wachten op onze kinderen die terug kwamen van zeeklas.Ik wist echt niet wat ik hoorde.
Uiteindelijk kwam ik bij haar terecht als gynaecoloog, en deed ze mijn volgende operatie , toen bleek dat ik terug endometriose en veel verklevingen had en dat ze bij de laatste operatie ook nog eens mijn urineblaas hadden vastgenaaid aan de buik.
Ondertussen sinds 2015 ben ik al 10 x onder het mes gegaan en tot op vandaag smeek ik om die eierstokken te verwijderen maar dat willen ze niet , ik ben te jong.
Maar nog steeds heb ik pijn , na verschillende malen een laparascopie te doen komt er steeds hetzelfde verhaal , ja mevrouw u hebt veel verklevingen door de operatie van 2015 en de daaropvolgende operaties en ook uw endometriose natuurlijk ! Alsook is uw buik een slagveld geworden. Daar heb ik veel aan hé , ondertussen sta ik nog steeds even ver , nergens dus! En nog steeds pijn in de buik , stoelgang problemen , de helse pijn bij betrekking.
Zo erg dat ik na een betrekking drie dagen minimum last heb in de onderbuik en bijna niet kan urineren , zitten.
Het is ook erg dat wanneer je naar uw arts gaat die durft te zeggen dat je depressief bent , en u antidepressiva voorstelt!!
Mevrouw , als u pijn hebt bij betrekking neem een uurtje ervoor een pijnstiller, alsof een mens weet wanneer de gevoelens er zijn of gaan komen.De andere oplossing mevrouw , ik zal via de vagina xylocaïne inspuiten zodat u de pijn niet meer kan voelen!Gelukkige heb ik een begripvolle man , want velen waren al weg als ze geen of amper nog betrekking hebben met hun partner. Pfff met wat zijn ze bezig hé.
Nogmaals na vele onderzoeken waarvan ze vooraf al weten dat endometriose op geen enkele scan te zien is, gaan ze op 27/07 uiteindelijk nog eens een scopie doen. Ik hou mijn hart al vast , maar elke dag pijn hebben is ook niet draaglijk.
We zijn nu juli 2020 en ik sta nog even ver , de pijn gaat maar niet weg en ik voel me nummer 100000001.
