Vanaf mijn 17de kreeg ik hevige buikpijnen (dit was nadat mijn appendix gesprongen was). Elke dag moesten mijn ouders mij dragen van de zetel naar het toilet en terug. Twee jaar hebben de dokters gezocht in de richting van mijn darmen, het was ‘zenuwen op de darmen’ volgens hen. En dat was het ook, maar niet dat alleen. Toen ik op mijn 19de voor de eerste maal doorverwezen werd naar een gynaecoloog, was het verdict direct ‘we gaan moeten opereren of je zal nooit kinderen kunnen krijgen’. Wijze man, want hij had het juist. Maar deze woorden kwamen zo hard aan dat ik naar een volgende gynaecoloog ben gegaan. Misstap! 6 X hebben 5 verschillende gynaecologen een kijkoperatie uitgevoerd, ze beloofden allemaal hetzelfde, dat ik nog kinderen ging kunnen krijgen. Er was er één die na een operatie zei, ‘ik kan niks meer doen voor jou, je zal er mee moeten leren leven. Maar wil je de opnames zien die wij hebben genomen om te tonen aan de studenten van de Universiteit? ‘ Was toen al in shock van het eerste zinnetje. Na de vele kijkoperaties, het weghalen van 1 eierstok, hormonenbehandelingen…heb ik nooit kinderen kunnen krijgen. Op mijn dertigste werd alles verwijderd. Ik ben nu 49. Mijn lichaam is verminkt voor het leven. Elke keer als ik in de spiegel kijk wordt ik er aan herinnerd. Nooit een eigen kind kunnen hebben en vasthouden, het zijn ondraaglijke pijnen.
Ik hoop dat er zeker meer onderzoek wordt gedaan naar de oorzaken van Endometriose, want niemand wil zoveel pijn en iedere vrouw heeft wel een kinderwens!
